i miss u

นานแค่ไหนไม่รู้     รู้แต่ว่า ทางเดินยังอีกไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไป
.........   จะมีเพียงแค่หัวใจที่ยังเหมือนเดิม          
แค่ดอกไม้แห้งในใจเธอ        จะได้เจอเธออีกไหม     ..ไม่รู้
ใจหล่นหายไปแล้ว........ที่เส้นขอบฟ้า     รอแค่เวลา
รอแค่เวลา...........

แบกความเหงา สู่ มาริน่าเบย์ 1

20 พ ย  2554  เวลา  7.15   น   เช้า เช้า ที่แอร์พอร์ต

บินไปสิงค์โปร วันนี้    จากสุวรรณภูมิ   แอบเหงาเล็กน้อย   แต่ก้อโอเค    หลังจากที่รอเวลามานาน รอเพื่อน รอตังค์  รอ รอ รอ  สุดท้ายก้อไปคนเดียว    แต่เดือนนี้อยากไปไกล ๆ  ไปให้พ้นจากที่นี่สักพัก   เพราะหวังว่า หัวใจจะได้เจ็บน้อยลง  

เดินทางคนเดียวก้อสนุกดี   มีเวลาคิดอะไรเงียบ  เงียบ  คนเดียว   อยากจะปล่อยวางบางสิ่ง

.....กับความไม่เข้าใจ                    ....ผ่านมาได้ยังไง  ก้อไม่เข้าใจเหมือนกัน

ที่พัก ชิวชิว ย่านไชน่าทาวน์ แบบออกจากสถานีรถไฟฟ้าก้อเจอเลยอ่ะ    ห้องพักก้อโอเค   600++

ไชน่าทาวน์   ออกมา 10 ก้าว แล้วมองซ้ายมือ

วันที่เหงาที่สุด

 ...... วันแรกของการเดินทางมาถึง   หลังจาก ลงที่สนามบินซางฮี   ก้อไปผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง

เรียบร้อยก้อไปขึ้นรถไฟเพื่อไปต่อยังที่พัก   แต่ก่อนจะไปถึงที่พัก เราก้อต้องออกจากสนามบินโดยจะเปลี่ยนสถานีขี้นที่ สถานี ทะนามะระ   ก่อน 1 ครั้ง  แล้วเปลี่ยนสายเพื่อไปต่อสถานีที่เราต้องการจะไป


แต่ที่หมายของเราในวันนี้ก้อคือ  แบรรี่กู้ด โฮสเทล  ในย่านใชน่าทาวน์

ก้อแี่ืค่รู้สึก ว่ามันเจ็บ

มาถึงแล้ว  วันแรก หลังจาก นั่งเครื่องมาเป็นเวลา  2 ชม     เข้าที่พัก แล้วก้อมาที่อ่าวที่นี่   ฝนก้อตกพรำ ๆ  เหมือนเป็นใจ  อิอิอิ    ก้อแอบคิดอยู่นะว่า  .....จะมีใครเหมือนเราหรือเปล่า    ที่แบกความเศร้ามาทิ้ง

อ่ะนะ    เป็นไงเป็นกัน  หลังจากวันนี้   ฉันจะเริ่มต้นใหม่